بامیه ساده

شیرینی بامیه

یکی از شیرینی‌های خاورمیانه است. همچنین در بسیاری از کشورها به عنوان تولومبا (ترکی استانبولی: tulumba‎) نیز شناخته می‌شود چون این دسر در غذاهای سرزمین شام از امپراتوری عثمانی سرچشمه گرفته‌است و هنوز هم در مناطق امپراتوری سابق باقی مانده‌است. این شیرینی یک خمیر سرخ شده در شربت است و اغلب با زولبیا جفت می‌گردد. مسلمانان ایرانی غالباً از بامیه و زولبیا در ماه رمضان هنگام افطار برای باز نمودن روزه خود استفاده می‌کنند.

مواد اولیه:

از مواد اولیه این نوع شیرینی می‌توان به نشاسته، آب و خمیرمایه اشاره کرد که بعد از ترش شدن و به اصطلاح ورآمدن آن را به آرد اضافه می‌کنند. سپس از تخم مرغ برای پف کردن بامیه استفاده می‌شود که البته این روش به تازگی به کار می‌رود و در گذشته کاربردی نداشته‌است؛ این تنها تفاوت میان بامیه قدیم با حال است. هنگامی که بامیه آماده شد آن را در شربت قوام‌یافته می‌اندازند تا شیره را به خود جذب کند.

شیرینی بامیه در ایران:

می‌گویند قدمت زولبیا و بامیه به زمان ناصرالدین شاه قاجار می‌رسد؛ جعفر شهری در کتاب طهران قدیم می‌نویسد: از تحولات دیگر ماه رمضان آمدن زولبیا و بامیه و گوش فیل و پشمک بود که فقط در همین ماه به بازار می‌آمد چنانکه نقل قولی است از مظفرالدین شاه که گفته بود: «ماه رمضان هم نمی‌آید بامیه سیری نوش جان کنیم.»دلیل پیدایش همچین خوراکی خوشمزه ای هم این بوده که در زمان های گذشته در برخی از شهر‌های کشور ما مواد شیرینی همچون کشمش و خرما موجود نبوده یعنی به خاطر شرایط آب و هوایی کشت نمیشده . بردن این مواد به شهرهای دیگر نیز مشکلات زیادی را به همراه داشته برای همن هم کم کم زولبیا و بامیه اختراع شده و در شهر‌هایی که از مواد شیرینی وجود نداشت گسترش پیدا کرد.

این ماده غذایی همانطور که گفتیم مربوط به دوران ناصرالدین شاه است و آن‌گونه که در تاریخ ناصری به آن اشاره شده است به قدری محبوب بوده که به عنوان هدیه نزد ناصرالدین شاه نیز آورده می شده. از آن زمان تا به حال 150 سالی گذشته است ، امروز هم در همین تهران خودمان می توان زولبیا و بامیه‌فروشی های قدیمی ای را دیدی که قدمتی شاید چند برابر عمر ما دارند. یکی از همین ها زولبیا و بامیه‌فروشی سیدعلی نوری‌زاده در میدان قیام و ابتدای خیابان «شترداران» است ، خیابانی که قدم زدن در آن می تواند هر کسی را به خاطرات خوش کودکی ببرد.